Zondagavond eind maart,
afgelopen nacht is de klok verzet. En terwijl ik dit schrijf is het nog licht buiten. Heerlijk. Langzaam verdwijnt de zon onder achter de heuvels in de verte. De avond valt, maar toch net even iets later dan we gewend waren de laatste maanden. We gaan de goede kant weer op. Persoonlijk vind ik de eerste drie maanden van het jaar wat lastig. Geef mij maar lente, zomer en -vooruit dan maar- ook de herfst. De winter is niet mijn uitvinding…
Maar wat een totaal ander begin van de lente dan normaal. Er ligt toch een sluier overheen. Het is net iets minder schitterend dan in voorgaande jaren. Wat een ellende en verdriet bij veel mensen hier in Italië en ook in de rest van de wereld.
We hoopten lang dat het nu wel ongeveer voorbij zou zijn. Dat het -hoewel vreselijk- kort en heftig zou zijn, dit virus en haar impact. Maar we zien nu dat het nog niet voorbij is.
De afgelopen winter hebben we enorm hard gewerkt aan onze agriturismo. Drie nieuwe badkamers, nieuwe muren, nieuwe buitenverlichting, heuse luiken op de eerste etage, het erf is voorzien van vers grind, 100 van de 500 olijfbomen zijn sinds jaren weer eens gesnoeid, alle bramen zijn weggemaaid en nog veel meer. We zijn eigenlijk klaar om vol trots onze gasten te ontvangen… wat is dit vreemd.
We hopen echt dat vanaf juni alles weer gaat lopen, maar dat is hopen. We weten het gewoon nog niet nu. Alles is gebaseerd op aannames. Maar we moeten, willen en zullen de nieuwe ontwikkelingen afwachten en het beleid dat de overheid gaat vormen accepteren, respecteren en uitvoeren. De geboekte vakanties voor het voorjaar hebben we goed kunnen verplaatsen. Daar zijn we blij om en daar doen we echt ons best voor. Ondanks deze situatie van overmacht willen we graag creatief en flexibel zijn.
Warm zijn de contacten met onze buren en vrienden, we zien ze nu niet, maar we worden regelmatig gebeld met de vraag hoe het gaat, we bellen ook zelf graag even op. Bijvoorbeeld naar Vasco, onze oude aannemer. Wat is het goed om horen dat hij nog gezond is, evenals zijn familie. Hij heeft zoveel voor ons betekend, we zijn van hem gaan houden en maken ons wel een beetje zorgen om hem. Hij is oud en kwetsbaar.
We houden de moed erin, hebben vertrouwen en zijn dankbaar.
Intussen is het toch langzaam donker geworden, het houtvuur brand weer lekker, morgen weer een nieuwe dag!
